Dobry i niezbędny sprzęt wspinaczkowy - kwestie bezpieczeństwa

z niewiarygodnie strome ściany wspinając się na nie za pomocą specjalnych raków i innych akcesoriów. Również w przypadku amatorów istnieje spore niebezpieczeństwo, ponieważ aby z powodzeniem wspinać się na skały trzeba posiadać od

Dobry i niezbędny sprzęt wspinaczkowy - kwestie bezpieczeństwa

Predyspozycje do wspinania

Wspinaczka górska należy do jednych z bardziej niebezpiecznych dziedzin sportu. Zwłaszcza dotyczy to alpinistów, którzy pokonują nieraz niewiarygodnie strome ściany wspinając się na nie za pomocą specjalnych raków i innych akcesoriów. Również w przypadku amatorów istnieje spore niebezpieczeństwo, ponieważ aby z powodzeniem wspinać się na skały trzeba posiadać odpowiednie predyspozycje. Należy do nich przede wszystkim zmysł równowagi, który pozwala na zachowanie odpowiedniej pozycji podczas trudnych manewrów na ściance. Co więcej trzeba posiadać umiejętność przewidywania, czy każdy postawiony przez nas krok umożliwi nam dalsze wspinanie czy wręcz przeciwnie, spowoduje, że znajdziemy się w pułapce bez wyjścia.


O technice asekuracji własnej

Wspinanie z własną asekuracją wymaga znacznie większego doświadczenia niż wspinaczka sportowa. Prócz umiejętności wspinaczkowych wymagana jest wiedza z zakresu poprawnego zakładania punktów asekuracyjnych.

Do budowy przelotów podczas wspinaczki z własną asekuracją używa się kości biernych oraz mechanicznych (friendów), osadzanych w szczelinach i otworach skalnych, a także pętli zakładanych na turniczki lub duże bloki skalne, względnie przeciąganych przez skalne ucha. Poprawnie osadzony przelot powinien wytrzymać udar dużej siły działającej z określonego kierunku przy ewentualnym odpadnięciu, a ponadto nie powinien wypaść przy lekkich szarpnięciach w szerszym zakresie kierunków, związanych z ruchem liny przy wspinaniu się ponad osadzonym przelotem. Osadzanie kości w szczelinie skalnej w taki sposób, by ograniczyć ryzyko przypadkowego wypadnięcia, nazywane jest zacieraniem. Do wyjmowania zatartych kości (a także głęboko wsuniętych friendów) używa się jebadełka. Do przenoszenia dużej ilości szpeju, nieodłącznie towarzyszącemu wspinaczce z własną asekuracją, używa się szpejarek.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Asekuracja_w%C5%82asna


Asekuracja własna, a kwestie etyczne

Społeczność wspinaczkowa jest podzielona w kwestii "obijania" dróg (czyli umieszczania na drogach stałych punktów asekuracyjnych). Część wspinaczy jest przeciwna obijaniu rejonów, w których istnieje możliwość stosowania własnej asekuracji. Wspinaczka z własną asekuracją w mniejszym stopniu ingeruje w wygląd skały, może być zatem uważana za bardziej proekologiczną. Częściowym kompromisem pomiędzy zwolennikami obijania dróg a zwolennikami wspinaczki tradycyjnej jest przyjęcie, że nie obija się dróg, na których istnieje możliwość dobrej asekuracji z kości i friendów (z reguły, drogami takimi są rysy), oraz wprowadzenie stref ochrony rys, polegających na nieobijaniu dróg leżących w bezpośrednim sąsiedztwie rysy.

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Asekuracja_w%C5%82asna